Queenstown - Deep South - Mt Cook - Wellington

Na een extra rustig dagje In Wanaka ben ik weer op de bus gestapt en nu kwam ik het bekende vriendengroepje mensen (die ik nog van Wellington ken en waarmee ik toen heb opgetrokken) tegen. Hierdoor werden de laatste paar uurtjes naar Queenstown gezellig achterin de bus doorgebracht. We hadden hierdoor ook een kamer samen in het hostel in Queenstown. Laura en ik waren de enige meiden, de andere jongens heetten Seb (Engels), Zach (Canadees), Carsten (Duitser) en Brian (Engels). Laura was blij met wat vrouwelijk gezelschap want zij heeft vanaf Wellington alleen met de jongens doorgebracht en dat was wel zwaar met al hun grappen en grollen. Af en toe kwamen ze mij ergens even tegen omdat ik wat vaker ben afgestapt en Laura was maar wat blij om even met een ander en vrouwelijk iemand te kletsen. Queenstown is eigenlijk een dorp wat erg toeristisch is en het wordt ook wel de adrenaline stad van de wereld genoemd. Je kan hier elke outdoor activiteit doen en dit is erg aanwezig. De stad ligt aan een mooi meer dus je hebt een prachtige uitzicht vooral vanaf de berg. Die avond hadden we een gezamenlijk diner, de meeste mensen van de bus waren wel in voor gezellig diner als afsluiter. Queenstown is namelijk een punt op het Zuidereiland waar iedereen z'n eigen plan trekt en vaak wat langer blijft. Na het diner nog een drankje gedaan in de bar onder het hostel maar de meeste hebben het niet laat gemaakt. De dag erna waren we allemaal lui en hebben we een beetje rondgewandeld door de stad. We hadden om 3 uur afgesproken om de beroemde Fergburger te proberen. Een megagrote hamburger waarvoor je in de rij moet staan maar wel de moeite waard is. Gelukkig viel de rij mee op dit tijdstip. De dag erna waren we wat fanatieker en s'ochtends heb ik met Seb een frisbee gehuurd om frisbeegolf in het park te spelen. Dit was eigenlijk erg leuk, je legt 18 parcoursen af en degene met de minste gooien wint uiteindelijk. De parcoursen waren erg divers en zekers niet makkelijk maar een mooie manier om door heel het park te gaan. Helaas niet gewonnen maar het verschil was niet zo groot. Die middag ben ik met Seb nog de berg opgegaan met de gondola om boven op de top te gaan lugen. Dat is een soort plastic karretje waarmee je over een soort kartbaan naar beneden gaat en met het stuur kun je remmen. Ik werd erg fanatiek en zat Seb op z'n hielen als ik er niet voorbij kon maar meestal gebeurde dat wel. Een aantal van de rest gingen fietsen en anderen waren niet zo fanatiek maar uiteindelijk gingen we net z'n allen pizza eten bij de Dominos, die hebben nl 5 dollar pizza's. Ja elke backpacker kent Dominos in de stad. Na 2 dagen was het alweer tijd om mn tas te pakken want ik had besloten om een overnightcruise naar Doubtful Sound te doen. Dit is een afgelegen fjord in het Zuiden. We reden eerst met een bus een paar uur van Queenstown naar een klein dorpje waar we op een eerste boot stapten. Deze bracht ons naar de andere kant van een meer waar we op een bus stapten om over de Wilmott pas te gaan. Dit is een weg en de duurste in NZ, wel 2 dollar per cm. Dit ligt erg afgelegen en het was een flink karwei om de materialen daar te krijgen. Daarna stapten we eindelijk op de boot waar we dag en nacht gingen doorbrengen. We hadden die dag prachtig weer, een heerlijk zonnetje waardoor de cruise nog mooier was. We hebben dus over het water gevaren tussen de bergen en dit was prachtig. We hebben zelfs zeehonden, pinguïns en dolfijnen gezien. De boot was erg mooi en het eten was heerlijk en veel. Echte luxe voor backpackers. Die ochtend erna werden de motoren al om 6.30 gestart en was het tijd om op te staan en te ontbijten. Daarna keerden we al weer terug naar de aanlegplaats om weer terug te gaan. De cruise was geweldig, puur natuur en geen andere boten of toeristen om je heen. Die dag bleef ik een nachtje in Te Anau zodat ik de dag erna weer op de Stray bus kon stappen. Hier kwam ik weer enkele bekende gezichten van andere bussen tegen. We reden door naar Invercargill waar bijna iedereen uitstapte. Ik had besloten om door te gaan naar Stewart Island aangezien Invercargill niet echt bijzonder is. Andere Stray reizigers noemen het ook wel een spookstad. Niks te doen, veel winkels en weinig mensen. Dit is het meest zuidelijk eiland van NZ en je kan er alleen met een Ferry of vliegtuig komen. Ik had een klein hostel geboekt met de naam Bunkers op aanraden van een van de chauffeurs. Ik was blij met mijn keuze want het was klein en gezellig en er was een open haard in de woonkamer. Het eiland was een stuk frisser en bij het grotere hostel was er geen verwarming dus andere Stray reizigers hebben het s'nachts ontzettend koud gehad. Ik ben er 3 dagen geweest wat best lang is voor zo'n klein eiland maar ik heb het lekker rustig aan gedaan. Het eiland staat bekend om de wandelingen en de veel vogels die je er kan zien. Ik heb dus ook best veel gewandeld en vogels gezien maar helaas ben ik geen kenner wat betreft de namen. Na 3 dagen weer terug op de Ferry naar het vaste land om in Bluff weer op de Stray bus te stappen. En tot mijn verbazing kwam ik hier Kieran tegen. Een Engelse jongen die ik nog ken van mijn 6 daagse reis in Tasmanië. Ik zag op Facebook dat hij in Queenstown was maar wist dus niet of ik hem tegen zou komen op een bus. We hebben gezellig bijgekletst op de weg terug naar Queenstown. In Queenstown had ik weer afgesproken met het groepje die er ook weer waren. Laura had me opgegeven voor gratis pizza en drank bij Peter Pan, een reisbureau. Die avond eindigde in een aantal bars waar we wat gratis alcohol kregen van het reisbureau. Ideaal voor arme backpackers en een goede promotie van het reisbureau om klanten te winnen. Ik besloot om weer 2 dagen te blijven en met de rest wat op te trekken. We besloten op de 2e dag om wat actiefs te doen en de berg op te wandelen. Dit duurt ongeveer een uur en best steil, aardig wat klimmen. Niet mijn favoriete bezigheid maar het was mooi zonnig weer en we werden met een prachtig uitzicht beloond. De anderen wilden gaan lugen en bungyjumpen. Ik heb het lugen weer meegedaan maar niet het bungyjumpen. Er waren er 4 die sprongen en we hebben toegekeken. Hierdoor kreeg ik zo'n zin om het ook te doen. Na een gezellige middag op de berg zijn we weer terug naar beneden gewandeld. De dag erna besloot ik om toch een bungyjump te doen samen met Kim en Pier, 2 mensen die bij ons groepje waren aangesloten. Ik was na het kijken enthousiast geworden en NZ is natuurlijk de plek om te springen in de wereld. Het is hier uitgevonden en besloot het te doen. Ik wilde dan wel de hoogste van dit land doen, de Nevis bungyjump, 134 meter hoog. Eerst heb ik wel nog geïnformeerd of het mogelijk was met mijn nek maar na heel veel vragen en overleg kreeg ik het groene licht. De sprong is hoog maar de terugslag is erg zacht. Zolang ik een mooie duikbeweging zou maken, zou het geen probleem zijn. Die middag gingen we in de bus om 45 minuten buiten de stad te verzamelen. De andere 2 en de hele bus waren bloedje nerveus maar ik was opgewonden en had er zin in. Mijn vorige jump was al weer wat jaartjes geleden en dit soort dingen zijn goed aan mij besteed. Ook bij het platform met alle gear aan, werd ik steeds ondervraagd maar uiteindelijk gaf de jumpmaster zijn akkoord. Het platform hangt trouwens aan kabels tussen 2 bergen en boven een rivier. Je gaat er heen in een gondola/kabelbakje. Als je eenmaal klaar bent en op de rand staat, gaat alles heel snel. Lachen naar de camera en 3,2,1 duiken. De freefall is 8 seconden en het was fantastisch. Helaas kwam ik ondersteboven weer naar boven omdat ik niet het touw kon uittrekken waardoor je in een zittende positie via het touw naar boven werd gehesen. Ook een aparte belevenis en leuk maar wat minder comfortabel. Gelukkig gebeurt het bij de meesten. Na alle opwinding nog de foto's en video bekeken en gekocht en toen weer terug naar de stad. Die avond hadden we nog een gezamenlijk diner in het hostel van de anderen. Dit was ook een soort afscheid want de meeste gingen de dag erna weg en het groepje viel dus uit elkaar. Ik stapte de ochtend erna al vroeg op de intercity om naar Dunedin te gaan. Hier komt de Stray bus niet en het moet de moeite waard zijn. Deze stad is typisch Schots en heeft een mooi en oud treinstation. Ik heb ongeveer 2 dagen hier doorgebracht, veel rondgewandeld en zelfs nog een treinreis gemaakt van 4 uur. Deze staat bekend als 1 van de mooiste treinreizen in de wereld. Helaas was het best koud in de stad dus ook nog een verkoudheidje opgelopen. Na 2 dagen weer terug naar Queenstown waar ik nu maar voor een nachtje bleef. Hier zag ik nog Seb die toevallig nog in de stad bleef. We hebben die avond nog een Devil burger gegeten, het alternatief voor de beroemde Fergburger en geen wachtrij. De ochtend erna was het weer tijd om op een nieuwe bus te stappen, tijd om verder te gaan en Queenstown achter mij te laten. Deze keer kende ik bijna niemand, allemaal nieuwe gezichten wat weer wennen was. We vertrokken nu richting het Noorden, op naar Mount Cook. De rit erheen was zo mooi, fantastische landschappen met de meren en bergen en Mount Cook in de achtergrond. Die middag werd ons een wandeling aanbevolen, ongeveer 3 uur maar prachtig. Je loopt via een slingerweg en over 3 hangbruggen naar een meer aan de rand van Mount Cook. Er waren zelfs ijsblokken te zien in het meer. Mijn camera was leeg na de wandeling. Dit gebied is nu al mijn favoriet qua natuur. Die avond eens een hoop groenten gekookt want Queenstown was vaak goedkoop en vettig. Na een filmpje bijtijds naar bed gegaan want de dag erna gingen we verder naar Peel Forest. Dit was een huis in the middle of nowhere dus dat betekende feest voor de meeste. Het aparte was dat de kamers hier stapelbedden hadden die 2 hoog waren. Normaal is een stapelbed al erg genoeg maar 3 boven elkaar slaat toch wel alles. Gelukkig had ik het onderste bed. De volgende ochtend moesten we al om 6 uur op en om 7 uur weg want we gingen naar het vliegveld van Christchurch en we moesten daar op tijd zijn. Christchurch zelf zijn we niet geweest, deze stad moet blijkbaar niet zo interessant zijn en zit niet in het Stray programma. Weinig te zien en beperkte accommodatie sinds de aardbevingen een paar jaar geleden. We moesten ook van bus wisselen, een grote touringcar bus werd een kleine bus voor maximaal 22 personen. We gingen verder naar Kaikoura, een dorpje aan de kust wat bekend staat om de walvissen, zeehonden en dolfijnen. Ik had besloten om geen activiteiten te doen die middag. Ik vind het leuk om dieren te spotten maar heb ze al eerder in de wereld gezien en wilde wat geld besparen. Dus uiteindelijk het dorp verkend. Die avond nog met z'n allen een drankje in de lokale pub gedaan. De dag erna weer vertrokken om in Picton de Ferry te halen want het duurt ongeveer 3 uur om met de boot van het Zuider naar het Noorder eiland te varen. Inmiddels weer terug in Wellington waar ik nog een paar dagen blijf voordat weer verder omhoog op het Noordereiland ga. Hier liep ik ook al weer Pier tegen het lijf en Carsten (ook van de groep) ga ik nog zien aangezien hij hier in de stad verblijft. Ja wat dat betreft is NZ niet zo groot en kun kom je makkelijk overal mensen van de Stray bus tegen.